Vertaalde gedichten

Geschreven door de dichter Jacques Prévert, in 1945
en gezongen door Yves Montand, vanaf 1946.

(Deze vertaling is in 2021 opgenomen in Nieuw heden, nagelaten gedichten en vertalingen, uitgebracht door uitgeverij De Wilde Tomaat.)

 

 

Les feuilles mortes

Oh! je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu’aujourd’hui.
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n’ai pas oublié…
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi.
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l’oubli
Tu vois, je n’ai pas oublié
La chanson que tu me chantais.

C’est une chanson qui nous ressemble
Toi, tu m’aimais et je t’aimais
Et nous vivions tous les deux ensemble
Toi qui m’aimais, moi qui t’aimais.
Mais la vie sépare ceux qui s’aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.

 

 

 

Herfstbladeren

Je bent het, hoop ik vurig, niet vergeten,
dat oud geluk dat ons toen samenbond.
Ach, in die tijd was alles zo veel beter,
en elke dag, leek het, scheen toen de zon.
Het regent dorre blâren op de straten.
De weemoed vindt haar vaste grond.
Het regent dorre blâren op de straten –
als nostalgie en spijt stuiven ze rond.
En de noordenwind vervoert ze
voorbij de verste horizon.
O, hoe ze me nog steeds ontroert de
melodie die jij voor me zong.

Het is een lied, op ons geschreven:
ik hield van jou, jij hield van mij.
Maar wij zijn uit elkaar gedreven,
geluk is broos als porselein.
Dus we blijven achter met de scherven.
We kijken er verslagen naar.
En dat elke liefde jong moet sterven,
is o zo wreed, schat, maar ook waar.

7 maart 2010