Naast de klassieke romans (en non-fictiewerken), die Paul vertaalde, was er ook een categorie die met een enigszins misleidende flair historische roman werd genoemd, maar in de volksmond zonder enige omhaal keukenroman.

Paul schreef er het volgende over:

Bouquetreeksvertaler

Vertaler? Ik? En of! Ik tik me suf:
één bladzij per kwartier haal ik, en góéd hoor!
Daar vang ik toch maar eventjes een joet voor,
dus, ga maar na, vijf mille per maand, geen bluf!

En moeilijk? Ho maar! Niks als seks en luf,
geen vunzigheid, hoor, geen gevloek, het móét door
de beugel kunnen, dus geen zaad- of bloedspoor,
geen tepels, kut of lul of soixante-neuf.

Wat ook zo fijn is, zelfs al lijkt het duf,
dat hij haar steeds op ‘t allerlaatst, met rozen
ten huwelijk vraagt, zodat ik het gesnuf

van huisvrouw, babysit en winkeljuf
kan horen bij de slotapotheose…
Dat geeft me voor deel honderdelf weer puf.